In de wildernis
Eén tas, eindeloze verhalen in Zuid-Afrika
We verruilden de stadsgeluiden voor het geritsel van hoog gras en de verre roep van olifanten. Deze reis door de Zuid-Afrikaanse wildernis herinnerde ons eraan waarom we de Hooglanden hebben gecreëerd: om te vertragen, bewust te reizen en minder, maar betere dingen te kiezen die gemaakt zijn om lang mee te gaan. Tien dagen lang was de Arran Backpack het enige dat we overal mee naartoe namen, en hij droeg ons.
Vanaf het moment dat we in Johannesburg landden, ontvouwden onze dagen zich in een ritme dat door de natuur werd bepaald. Geen wekkers, geen schermen. Alleen vogelgezang bij zonsopgang, lange ritten door goudgele savannes en avonden bij het haardvuur, verzonken in goede gesprekken.
We bewogen met de wildernis mee, in stilte en overgave. Zo kregen we een glimp te zien van zijn verborgen wereld. We hoorden apen roepen, waarschuwend voor een cheeta in de buurt. Even later waren we getuige van iets heftigs en onvergetelijks: een zebra die snel werd neergehaald, maar de cheeta werd weggejaagd door meedogenloze jakhalzen. Het was rauw en echt, als een National Geographic-moment dat zich in realtime afspeelde. Nederig. Emotioneel. Het liet ons stil en diep dankbaar achter.
Een hele dag zochten we naar het ongrijpbare luipaard. Hij bleef verborgen, alsof de timing niet goed was. Toen, toen een nieuwe dag aanbrak en het eerste licht het gras raakte, verscheen hij – weelderig, kalm, sereen, alsof hij simpelweg had besloten dat het moment was aangebroken. We waren vol ontzag en hielden onze adem in, terwijl hij over de takken lag gedrapeerd: onaantastbaar, volledig in zijn eigen wereld.
Een paar dagen later hield de wildernis weer zijn adem in, maar dit keer bewoog er iets anders. Groter. Langzamer. Zeker. Een leeuw, ongestoord en indrukwekkend, liep langs ons heen alsof we er niet eens waren.
Ik had nooit gedacht dat mijn knieën zouden trillen van eerbied, maar dat gebeurde wel. Op dat moment voelde ik me klein, op de best mogelijke manier.
Vijf ochtenden achter elkaar waren we in het donker opgestaan. Stof in onze ogen, de kou die tegen onze huid drukte, botten die rammelden van lange ritten over leeg land. Toch bereidt niets je voor op de zware stilte in de aanwezigheid van iets wilds.
Ik realiseerde me dat de krachtigste momenten tijdens het reizen niet voortkomen uit zoeken, maar uit volledig aanwezig zijn, stil genoeg om op te merken wanneer iets zich voordoet. Over luisteren. De controle loslaten, totdat de wereld zich op haar eigen voorwaarden openbaart. En wanneer dat eindelijk gebeurt, vraagt het niets meer dan je stilte.
Olifanten bewogen zich als oude herinneringen over de vlaktes. Giraffen passeerden ons zwijgend, hun schaduwen lang in het ochtendlicht. Zebra's verzamelden zich kalm en beheerst om ons heen, terwijl gnoes, wrattenzwijnen en jakhalzen in en uit ons zicht zweefden. Tien dagen lang waren ze onze buren.
Er waren geen meldingen, geen klokken, geen lawaai. Alleen de mensen van wie we houden, en de natuur in haar meest oprechte, adembenemende vorm.
De Arran was altijd bij ons . Hij droeg alles wat we nodig hadden: water, laagjes, aantekeningen en schatten van onderweg. Door stof, hitte en onverwachte regen bewoog hij met ons mee als een stille metgezel. En daaraan herinnerde deze reis ons: dat de essentie van reizen niet ligt in het afvinken van bezienswaardigheden, maar in het deel uitmaken van een langzamer ritme.
Een ritme waarbij geluk schuilt in het kijken, luisteren en gewoon zijn.
Gemaakt voor reizen die indruk maken.
Klaar om jouw eigen verhaal te vertellen?